کد مطلب:38813 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » اهل بيت

چرا در قرآن اسمي از حضرت امام حسين نيامده است؟

اولاً شيوه پرسش حاكي از اين است كه گويا معرفي اولياي الهي كه امت بايد از آنها پيروي كنند، تنها يك راه دارد و آن اين است كه نام آنان در كتاب آسماني برده شود در صورتي كه اگر به خود قرآن مراجعه كنيم خواهيم ديد، كه قرآن براي معرفي شخصيتهاي الهي از سه راه وارد ميشود، و در هر موردي طبق مصالحي از شيوه خاصي پيروي ميكند.

1. معرفي با اسم، پيامبر گرامي در انجيل از طريق اسم براي آيندگان معرفي شده است; وَ مُبَشِّرَا بِرَسُولٍ يَأْتِي مِن بَعْدِي اسْمُهَُّ أَحْمَدُ (صف، 6)

2. معرفي با عدد، نقبأ بني اسراييل و گروهي كه طبق گزينش حضرت موسي قرار شد به كوه بروند، در قرآن با عدد معرفي شدهاند. (مائده، 12 و اعراف، 155)

3. معرفي با صفت، يكي ديگر از طرق شناسايي شخصيتهاي الهي، معرفي با صفت است; چنانكه پيامبر در انجيل و تورات علاوه بر معرفي با نام، با صفات نيز معرفي شده است.(پرسشها و پاسخها، آيت الله جعفر سبحاني، ص 182، مؤسسه سيدالشهدأ.)

در زمينه امامت خاصه (چه كسي امام باشد) قرآن از راه سوم وارد شده، در برخي از آيات به طور مستقيم، مسأله امامت را مورد توجه قرار ميدهد و به وضوح از آن بحث ميكند; آياتي همچون: آيه تبليغ، آيه ولايت، آيه اولي الامر، آيه صادقين و آيه قربي از اين قسمند. و در برخي از آيات نيز، به طور غيرمستقيم از اين مسأله بحث ميكند; آياتي همچون: مباهله، خيرالبريه، ليلة المبيت و... در اين بخش جاي دارند. در اين آيات فضايلي براي اميرمؤمناناثبات ميكند كه او را برترين فرد امت محمد9 و والاترين شخصيت بعد از ايشان معرفي ميكند كه با ضميمه كردن يك مقدمه واضح عقلي (ترجيح مرجوح بر راجح قبيح است) نتيجه ميگيريم، كسي شايستهتر از او براي رهبري امت بعد از پيامبر9 نيست.

از سوي ديگر امام از نظر شيعه بايد دو خصوصيت عصمت (بقره، 124) و علم لدني (نمل، 40; آلعمران، 7) را دارا باشد كه به اين دو صفت در قرآن اشاره شده و اجماع مركب از سوي شيعه و سني داريم كه بعد از پيامبراكرم جز اميرالمؤمنين كسي واجد اين صفات نبوده است.(ر.ك: پيام قرآن، آيت الله مكارم شيرازي و ديگران، ج 9، ص 177، دارالكتب الاسلامية.)

همچنين آيات متعددي چون: مباهله، تطهير، اطعام و... به طور غيرمستقيم به حضرت زهرا3 اشاره دارند.

ثانياً; به طور حتم مهمترين منبع احكام و معارف اسلامي قرآن است.

اگر خداي ناكرده تحريف اندكي در قرآن صورت ميگرفت، مسلمانان اعتمادشان را به قرآن از دست ميدادند. اين سلب اعتماد باعث ميشد كه اسلام و قرآن به مشكلات مسيحيت و انجيل و تورات دچار شوند.

براي اينكه اصل اسلام (قرآن) با توجه به خاتميت اين دين باقي بماند، بهترين راهكار، حفظ قرآن از تحريف و تصرفهاست. درست است كه قرآن ميفرمايد: إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحَـَفِظُونَ (حجر، 9) ولي اين حفظ تنها از راه اعمال قدرت و مددهاي غيبي و عنايات خداوند در همه مواقع و مراحل به طور خارقالعاده نيست; بلكه يكي از علل حفظ و بقاي آن فراهم ساختن اسباب است; چون هر چيزي را سببي است و خداوند امور را جز به اسبابش اجرا نميفرمايد.

يكي از اسباب محفوظ ماندن قرآن از تصرف و تحريف اين است كه نام هيچ يك از معاصران پيامبر در مقام ستايش يا نكوهش به صراحت برده نشده است با آنكه آيات بسياري در ستايش نيكان (علي، عمار، سلمان و...) و نكوهش مشركان (ابوسفيان، ابوجهل و...) نازل گرديده است.

بديهي است اگر به صراحت نام آنان آورده ميشد عدهاي در صدد تحريف قرآن و تغيير آيات و حذف اسامي برميآمدند; ولي وقتي در متن قرآن اسمي از كسي نيامده آنان تنها به وسيله دانشمندان مزدور، در شأن نزولها و توجيه آيات، خيانت و تصرف ميكردند نه در خود آيات، مثل اينكه سمرة بن جندب به دستور معاويه، بر منبر آيهاي را كه در شأن علي نازل شده است گفت: در شأن ابن ملجم نازل گرديده است. تجربه تاريخ هم نشان داده است كه چگونه دنيا طلبان گفتههاي پيامبر9 را دستكاري كردند. هم چنان كه خليفه دوم، هنگام رحلت رسول اكرمهنگامي كه ايشان دوات و قلمي خواستند گفته پيامبر9 را رد نموده و عمر در مقابل، آن سخن شنيع بر زبان راند;(ر.ك: الطرائف، سيد ابن طاووس، ج 2، ص 433، چاپخانه قم.) چگونه شد كه در مقابل حضرت اين سخن رانده شد آيا بعد از رحلت نميتوانستند به قرآن جسارت كنند پس يقين بدانيد كه اگر حتي در يك صد آيه به صراحت نام اهلبيت: ميآمد، اين عده آن آيات را از قرآن حذف كرده، ميگفتند: بقيه قرآن ما را كافي است و مردم نادان هم دم برنميآوردند; چنانكه به حضرت عليو حضرت زهرا3 آن همه آزار رساندند و مردم چيزي نگفتند. وانگهي خليفه اول و دوم كه صدها روايت از پيامبر9 را جمع آوري كرده و همه را سوزاندند. بعيد نبود كه جهت مطامع دنيايي خود، بسياري از آيات قرآن را نيز بسوزانند. ولي همان طور هم كه ميدانيد خيلي فرق است ميان زمين زدن و كنار گذاشتن حديث پيامبر، با آيه قرآن.(ر.ك: خلافت و ولايت، محمدتقي شريعتي (مزيناني)، ص 14ـ17، حسينيه ارشاد / امامت و رهبري، شهيد مطهري.)

ثالثاً; يكي از دليلهاي نيامدن نام امامان: در قرآن اين است كه قرآن فقط كليات مسائل را بيان كرده و تبيين جزئيات آن، به پيامبر9 واگذار شده است. شخصي به نام ابيبصير گويد: از امامصادقپرسيدم: مردم ميگويند چرا از حضرت علي7 و اهلبيت او نامي در قرآن كريم نيامده است؟ امامفرمودند: به كساني كه چنين اعتراضي ميكنند، بگوييد همانگونه كه نماز در قرآن آمده، ولي سه يا چهار ]ركعت[ بودن آن مشخص نشده و پيامبر9 آن را براي مردم تفسير كرد; همچنين زكات ]در قرآن[ نازل شده; ولي مقدار آن مشخص نشده و رسولخدا9 آن را براي مردم تفسير كرد و... همين طور در قرآن نازل شده است كه أطيعوا اللّه و أطيعوا الرسول و أوليالأمر منكم; (نسأ، 59) از خدا و رسولش و اوليالامر اطاعت كنيد. اين آيه، دربارة علي و حسن و حسين: نازل شده و پيامبر9 فرمود: هر كه من مولاي اويم، پس علي مولاي اوست; ]يعني همان گونه كه تفسير جزئيات نماز، زكات و حج به پيامبر9 واگذار شده كه دستورهاي الهي را به مردم ابلاغ كنند، معرفي أوليالامر نيز به ايشان واگذار شده و پيامبر9 نيز آنها را به مردم معرفي كردند.[ سپس امامصادقساير آيات و رواياتي را كه در اين باره آمده فرموده است.(الكافي، كليني، ج 1، ص 286، دارالكتب الاسلامية.)